In mei 1967 kwam een groep enthousiaste jongeren bij elkaar om te gaan zingen en muziek te maken. Het jongerenkoor. Ze verzorgde regelmatig diensten in de kerk, die ze zelf in elkaar zette. Jongeren-missen, die heel goed bezocht werden.
In de loop der jaren werden de jongeren ouderen en toen werd het Joko. Er kwamen mensen bij en er gingen mensen van af en in 2006 werd de groep zo klein dat er besloten werd om met Joko te stoppen. Maar, een stuk of vijftien eigenwijze mensen, waaronder Anja van Disseldorp, lieten het er niet bij zitten. Ze zette de schouders eronder om toch door te zingen. Nie-Ko kwam van de grond.
Anja was hierbij de grote drijfveer. Dit heeft ze jammer genoeg maar 8 jaar vol kunnen houden en is toen overleden. Nie-Ko heeft op een mooie en passende manier afscheid genomen, samen met een aantal oud-leden. Daarom ook is het zo mooi dat we nu weer met zoveel oudgedienden hier zijn.
We hebben inmiddels 26 leden en zingen nu heel regelmatig ook buiten de kerk, waar we bijzondere optredens verzorgen. We zijn niet alleen een koor, maar ook een groep mensen met een bijzondere band. We hebben al veel lief en leed gedeeld en staan elkaar bij waar nodig.
De weekend-vieringen houden op te bestaan in deze Gertrudiskerk. We gaan hier vanavond nog 1 keer samen vieren, maar Nie-Ko zal nog vele jaren blijven zingen bij alle mogelijke gelegenheden die zich voor doen.
Ik wens u namens Nie-Ko een mooie en inspirerende viering toe.